Azar Karadas

Eg kjenner ikkje fyren, og han veit nok knapt kven eg er, men dei fleste veit kven Azar Karadas er. Fotballspelaren. Hovudsakeleg på Brann, men også i diverse klubbar rundt om i Europa. Spelaren som ikkje heilt visste om han var spiss eller midtstoppar, eller om det var klubbane han var i som var usikker på det, eller trenarane. Kven veit. Han har i alle fall blitt brukt som begge deler. Og som superinnbyttar. Spesielt dei siste åra. Som kunne snu kampbiletet og skaffe eit resultat. Sånn heilt på tampen. Det funka og, rimeleg ofte. Men ikkje så mykje i det siste kanskje, og då er det jo heilt greit og legge skoa på hylla, hive seg i sofaen, og tenkje på at ein faktisk fekk ut det meste av potensialet sitt. Fekk smake på profftilværet, ta nokre seriegull med Brann, Rosenborg og Benfica, fekk spele Champions League og herje med sjølvaste Inter, ta eit cupcull, notere seg for ein haug med aldersfastlagde- og 10 A landskampar. Rimeleg bra det, for ein gut frå vesle Nordfjordeid, der fotballspelarar over eit visst nivå ikkje akkurat har vokse på tred.

Sjølv har eg spelt nokre få kampar mot fyren, og aldri tapt meina eg. Ikkje fordi Azar var komod, men fordi han stort sett var yngre og laget han spelte på generelt sett var for dårleg. Meina vi vann tosifra i ein treningskamp ein gong. Gutelaget til Haugen mot smågutelaget til Eid. Rått parti. Azar var nok likevel banas beste. Meina han spelte sentral midtbane. I den kampen. Vis a vis meg der altså. Noko teknisk vidunder var han derimot ikkje. Ikkje den gongen, og ikkje sidan. Men han var vond å møte. På linje med Kenneth Silden. Måløyværingen med større temperament enn ferdigheite. Azar var robust, nærmast umogleg kome forbi, og om ein kom forbi så gav han aldri opp og vann ballen likevel. Av og til litt seint ute, men som regel rimeleg fair. Han gav aldri opp. Hadde ei fandenivolsk innstilling, og hata rett og slett tape. Og fysikk, som ein murvegg. Og den merka du når du traff, for å seie det slik. Ofte i dagevis etterpå. Det var liksom der lista låg. Difor vart han også god. 

Foto; Stig Høynes - www.haugenfotball.no

Azar er eit døme på at ein kan kome rimeleg langt med god fysikk og enorm vilje. Eg vil påstå at han nærmast fekk ut det meste av sitt potensial. Inga teknisk begaving, fyren kunne vel knapt ei finte, inga speleforståing skrive særleg heim om, men gjennom enorm fysikk, taklingstyrke, hovudspel, innsats og engasjement trakk han som regel det lengste strået i duellane. Og det er vel som dei seier, at vinn ein duellane så vinn ein fotballkampar. Og i Azar sitt tilfelle, så blir ein lagt merke til, og ein som sjeldan eller aldri tapar ein duell har dei fleste lag bruk for. Bortsett frå i Barcelona, som gjerne har spelt ballen vidare før ein kjem så langt at duellar oppstår. Alle treng ein vinnarskalle, ein som hatar og tape, og som nærmast ofrar liv og helse på å få til nettopp det. Azar var ein slik. Og difor har han også blitt rimeleg godt likt i dei klubbane han har vore i, sjølv om det periodevis var noko turbulent grunna diverse episodar, kommentarar og tranfserovergongar med bismak. Når drakta var på, uansett farge, visste ein vertfall at Azar gav 100 %. Det kjem ein langt med, både i fotball, på bana og i popularitet. Fyren som heada Brann til seriegull i 2007, og opp igjen i eliteserien nokre år seinare. Det blir legendestatus av slikt, i det minste i Bergen by. Og som vi veit er ikkje bergensarar frå Noreg, dei er frå Bergen. Og sorry Harald, men i Bergen er nok Azar meir konge enn du. Det må nok Harald berre leve med. 

Ved nyttår er det slutt. Etter 20 år på toppnivå. Lenger enn dei fleste. Det har blitt nokre duellar og taklingar på dei åra. Det må difor vere godt å vite at ein vann dei aller fleste av dei. Noko kroppen også byrjar å merke vil eg tru. At det kostar å ville vinne, nærmast for ein kvar pris. Og difor er det kanskje litt godt å gi seg også, med vissheita om at ein sannsynlegvis gav meir juling enn ein fekk, at ein fekk ei karriere som truleg romma meir enn ein vågde håpe på for 20 år sidan, og et ein på vegen fekk med seg nokre opplevingar, titlar og erfaringar som kun er få norske fotballspelarar for unt. Det har vore imponerande og følge med langs vegen. Rett og slett.

Og langs denne vegen har Azar aldri lagt skjul på at han er frå Eid og Nordfjord. Han har snakka kav fjording i riksmedia, i alle fall så godt som, og verka stolt over å vere nettopp det; Eidar. Alle grender treng slike ambassadørar, og når han har vore heime har han stilt velviljug opp for idrettslaget, born og unge. Det har og vore viktig for fotballinteressa i Eid. Så sorry Brann og Bergen, byens på lag største helt er ikkje bergensar;

Han er frå Eid, og eidar.

Gratulerer med ei framifrå karriere Azar, og neste Brann gull kan du like gjerne ta frå trenarbenken. Berre det kjem. 





  

Min far - Jarle Hafsås - Borneidrettstrenaren.

Det finst ikkje noko meir sexy ting enn menn som følge opp sine born har eg haurt frå diverse kvinner. Sikkert mykje sant i det. Prøvd eg og, men ikkje lukkast alltids. Konglomeratet mitt gjere det rimeleg utfordrande. Forskjellege adresser likeså, men eg prøvar vertfall. Men må seie eg blir rimeleg imponert av folk som stadig brukar tida si ikkje berre på sine eigne born, men på andre sine born og unge, også når sine slutta. Min far er ein slik. Dog er han ikkje like sexy lenger, i alle fall, i fylgje mi mor... Men han var det, visstnok. Ein gong. Tilsynelatande. Det er vel strengt tatt eg eit resultat av, og mine tre syskjen. Men nok om det.

Min far. Borneidrettstrenaren. Det er vel strengt tatt det eg mins han som. Det og som jordbærbonde. Og som verftsarbeidar på løkja vinterhalvåret, når jorda ute på Hafsås lågg kvitkledd og brakk. No derimot ligg den berre brakk, og klippast eit par gongar i året til dyrefôr. Jorda altså, ikkje han Jarle. Rart med det, var så dritlei heile jordbærbruket, men no er det stundom stusseleg at der ikkje er eit bær og oppdrive....jordbær og vaniljesaus smakast best rett frå stilk, eller så kan ein like godt la være. Noko eg i praksis har gjort dei siste ti åra. Ryggen og knea er likevel øydelagt så det minste ein kunne forlange var vel at ein sat att ein jordbærkvast tenkje no eg. På Hafsåsneset. Men det er vel der som andre stadar, når profitten uteblir leggast ting ned.....og vi leiglendingane i gardsdrifta sit ikkje att med ferske bær på sundagsmiddagane lenger ein gong. Ikkje eingong for kosen si skuld. 

Jordbær og idrett. Det er vel stort sett det livet har gått i på Hafsås. For min far vertfall, og for meg, og så har mor mi gått og syta føre alt det andre. Strengt tatt. Om vi skal vere ærlege. Det er vel ho som har haldt jula i gong. Syta føre at eg kom meg på skule, gjorde lekse, fekk i meg mat, fekk nok søvn, at eg i det heile vart sånn nokolunde.....som folk. Som person. Og at hus og heim alltid har vore plettfritt, ein plass ein kunne trivast og som alltid har vore opent for venar og kjende. Far min han sørga for å få meg på trening, at eg kom meg i åkeren, i plomehagen, i eplehagen, i bringbærbuskene. Og at eg gjorde det skikkeleg når eg fyrst var der. Han sørga for å lære meg at det ikkje berre var og møte opp. Det hadde han nok frå far sin, han Knut. Hjå han var ein dag utan abeid ein dag utan meining. Eg plukka heldigvis ikkje opp alt det der, men eg sakna farfaren min, han klaga aldri, sang alltid, til tross for at han i kroner og øre sat att med lite. Livslærdom i det og. Men ja, det er greit gjere ting skikkeleg. Akkurat det sit att. Det er forskjell på ei innsidepasning. Den skal vere perfekt tima i tid og rom. Den skal ikkje gjere neste trekk vanskelegare, men rett og slett bidra til at neste trekk er klårt som dagen. Det ein kallar ei kompispasning.

Min far har alltid engasjert meg i mine, og mine syskjen sine aktivitetar. Både som trenar, som åskodar og ikkje minst som sjåfør. For oss har det vore fotball, ski og handball. Systra mi har diverre ofte falt mellom to stolar, sidan hallidrett og handball aldri vakte den heilt store interessa. Men var det kamp, eller om det var behov for skyss stilte han opp. Det enorme engasjementet som meg og brødrene mine fekk uteblei diverre på den fronten, og stundom har ein vel hatt dårleg samvit for systra si på grunn av det.

At vi gutane byrja med fotball er ikkje så rart. Det fekk vi inn med morsmjølka. Pappa trente Haugen når eg vaks opp, og eg var med på trening, på kamp og gud veit kva. Eg kunne lagoppstillinga til Brasil i VM i 82 som treåring. Ball har alltid vore viktig. Eg var vel like gamal når faderen ein gong klikka i vinkel over ein dårleg kampstart i Vågsøy trur eg, snudde seg mot benken og sa; "kle av deg du skal innpå", til ein av innbytarane. ... så var eg som tråring godt i gong med å få av meg kleda....Sånn gjekk dagane. Og mine brødre fulgte meg og mine interesser. På grunn av at vi budde i Nordfjord vart det fotball og ski, men det kunne like gjerne vore noko anna.....min far interesserar seg for alt av sport nærmast. Men vi vaks opp på Klenkarberget og på Harpefossen. Fotball og ski vart dermed ein del av oppveksten.

Min far tok treneransvar. I starten kun for fotballen. Han har vel trent oss gutane det meste av våre aldersbestemte år. Det var ikkje alltid noko kjære mor. Sjeldan han var nøgd, etter ein kamp eller ei trening. Vi var som regel stilt høge krav til. Og det var mykje vi til ein kvar tid burde gjort annleis...slått pasninga der i staden for her....sprunge litt meir eller bidrege litt meir på noko anna vis. På den tida hugsa eg det ofte som ei pest eller plage, og stundom gjekk det ei kule varmt kring middagsbordet på kveldane. Mine brødre følte det nok likedan, men vi har fått noko meir forståing føre det etter eg byrja trene eigne born. Det handla i hovudsak om ikkje å forskjellsbehandle, det handla i stor grad om å trigge nokon til å få ut sitt eige potensial, og det handla i stor grad om å vekke nokre instinkt som gjorde at ein sjølv tok tak i ting for å utvikle seg til å bli betre. Det funka diverre ikkje for meg den gongen, men mogleg det funka for andre. Min bror for eksempel. Dessutan har han blitt meir lempeleg med åra, ein lære vel så lenge ein lever.

Eg dreiv i tillegg med Alpint. Kvifor hugsa eg ikkje, men mormor og morfar hadde hytte på Harpefossen og eg budde der meir eller mindre om vintrane. Eg var glad i stå på ski, og eg var glad i å konkurrere. På den tida var det Alpint ein konkurrerte i, og eg byrja difor med det. Far min trente meg aldri, men kjøyrde meg tre gongar i veka på to timars skitrening.  Og venta til eg var ferdig medan han røykte opp ein pakke Petterøes 3. Han las seg opp på skiprepping og skismurning, og utstyret var alltid med god glid. Han fulgte opp, etterkvart kom blei Ronny med, men så vart vintrane dårlegare, snøven mindre, og ein byrja skjønne at vinter og ski i større grad kom til å handle om å kome seg på bortover ski.....eg prøvde. Men for meg låg det meir å ta heisen opp og danse fjellsida ned att. Bortoverski vart for travelt, for kjedsamt, og sidan dette meir eller mindre var i perioda der ein gjekk frå treski til glassfiberski :-) så gav eg opp.

Ronny fortsatte, hadde treningsviljen eg mangla og vart rimeleg god på eit tidspunkt der. Og skiskyting vart dermed det store nye. Pappa las seg opp, både på fysisk trening, skiteknikk, og gud veit kva, og byrja etterkvart trene utøvarar i Stårheim IL i skiskyttargruppa. Det er mange som fortjenar honnør for all aktivitet i skiskyttarmiljøet på Stårheim, det har blitt nokre medaljar i nasjonale og inernasjonale meisterskap opp gjennom. For ein utflyttar er det lett gløyme nokon, og det vil vere feil av meg nemne enkeltpersonar. Dei veit kvem dei er. Og det har vore mange bidragsyterar.

No er far min sportsidiot, og han har alltid fulgt opp ungane sine når det gjeld aktivitetar ungane interesserte seg for. Det som har vore imponerande langs med, er at ein i stor grad sjølv har fått velge kva ein ville vere med på. Og så har han lest seg opp, utvikla kompetansen sin i forhold til det, for å følge oss best mogleg opp enten som åskodar eller trenar. For å kunne vere ein best mogleg bidragsytar, og for å kunne utvikle både idretten og treningsgruppene vidare. Idrett har aldri vore ein urias post for oss. Ikkje ein plass ein levera ungar for å få fritid. Idrett er miljø. Ein stad lære seg å ta ansvar, for seg sjølv og andre. Ein stad for personleg utvikling, læring, sosialt samkvem, fysisk fostring og for å lære meir om livet generelt. Korleis handtere opp og nedturar, og ikkje minst lære seg korleis ein skal fohalda seg til andre. Både individuelt og saman. Idrett skapar identitet og tilhøyre. For born og ungdom i dag blir det stadig viktigare.

Å fylgje opp sine eigne born er viktig. Uansett kva dei driv med. Men no har min far vore borneidrettstrenar i meir eller mindre 35 år. Med andre ord, han bidreg sjølv om borna har lagt sine idrettskarrierer på hylla. Han trenar faktisk ungane til folk han eing gong trente når eg haldt på. Og han held på enno, i sitt snart syttiande år. Det er rimeleg imponerande og beundringsverdig. Eg og min far har hatt våre feider. I mitt hovud er han verdas mest bedagelege mann, og rir ikkje nødvendigvis den dagen han har sala. Og på mange ting skulle eg ynskje far min tidvis var annleis. På ting som ikkje handlar om idrett, for det er ein del viktige ting utanom idrett også. Visstnok. Men for born og unge i Stårheim og Haugen IL tør eg påstå at det kanskje ikkje finnast ein mann som har brukt meir av si eiga tid for å sørge for at born og unge har hatt det kjekt med idretten, sørga for gode og trygge oppvekstvilkår, gode treningar, godt miljø og gode opplevingar. Min far har i om lag 35 år gitt born og unge evna og kjensla av meistring, glede av idrett, glede av aktivitet og glede av sosialt samkvem i trygge rammer. Det må eg seie eg er stum av beundring føre.

Og han har aldri gjort det for å skape toppidrettsutøvarar. Sjølv om det sikkert er kjekt langs med. Men i forhold til det han seier sjølv er det ingenting som betyr meir for han enn det å skape folk, skape identitet. Folk som trivast, er trygge på seg sjølv, og har det bra. Og som igjen blir bidragsyterar for born og unge, som dreg lokalsamfunnet framover og som opprettheld idrettsrørsla. Min far kan stundom vere vanskeleg dra ut or godstolen, og han er ikkje alltid glad i den store merksemda, men tidvis er det ei oppleving å vere med han på Eid. For alle helsar, alle veit kven han er, og han kjenner både borna, foreldrene og besteforeldre til dei fleste han møter på. For ein som flytta ut når han var 17 og knapt kjenner ei sjel på Eid lenger gjere det eit visst inntrykk.

Det finnast kanskje ikkje viktigare ting i livet enn å skape gode oppvekstvilkår for born og unge. Og min far har defintitiv bidrege til dette gjennom alle åra som trenar i borneidretten, innan fotball og ski, og også som primus motor for bornidrettsgruppene på Stårheim for 30 år sidan. Den innsatsen er rett og slett prisverdig.

Og så får vi håpe at han held fram nokre år til sjølv om han no blir pensjonist yrkesmessig.

Fordi han definitivt framleis har ting å bidra med i idretten...

Og fordi mamma, ho Liv,  ikkje skal irritera seg grøn av at han myglar i reclinaren i stova....

Av min far - Borneidrettstrenaren.

   

40 år....plutseleg.

Då var dagen her. Ein dag ein eigentleg har kvidd seg litt til. Dagen ein fylle 40. Den har bygd seg opp, eg har kjent den komme. Hovudet er derimot 25, og har vore det nokre år. Eg har eg eigentleg 15 års erfaring med å vera 25. Eg likar best det. Å vera 25. Men papiret seier noko anna. Hårveksten også. Det veks hår alle andre plassar enn der eg treng det. Og morgonane, når ein stiv som ein stokk prøvar karre seg ut or senga, og ein slit med å få på seg sokkar sidan ein ikkje klarar få føtene i nærleiken av hendene. Og stadig hyppigare når kvelden kjem, der senga og sofaen er meir freistande enn å gå ut ete, ei treningsøkt, eit kompisbesøk, ein skitur. Då skjønar ein at ein bikkar 40. Og ein spør seg sjølv kor dei 40 åra blei av, kva ein har fått til, kva ein strengt tatt har bidrege med. For å seie det slik så er vel ikkje svara på dette nødvendigvis alltids dei svara ein ville ha.

Om eg daudar i morgon har eg vel ikkje satt store spora etter meg. Tre herlege ungar er vel det nærmaste eg kjem. Slik er det vel for dei fleste av oss. To fadderborn mistar månadleg støtte. Ungane arvar ein haug med gjeld, nokre tome kontoar, eit par bilar og nokre eigedomar dei mest truleg vil selje. I det minste for å dekke gjelda, og site att med ein slant som dei sannsynelgvis vil bruke på noko alt anna enn noko fornuftig. Så godt er det difor at eg framleis bør ha minst 40 år til å gjere ein noko meir forskjell. For mine, og for forhåpentlegvis nokre andre folk langs vegen.

Flokken min.

40 år går tilsynelatande fort. Det verkar ikkje så lenge sidan eg spelte fotball med kompisar på løkka, dansa fjellsidene ned for å prøva kome i mål på best mogleg tid, poker i friminutta og hjå han Øystein, dagar på knea i ein jordbæråker, på haudet under eit plometre, overnatta hjå besteforeldre med ein varm murstein innpakka i avispapir under dyna for å halda varmen på føtene midtvinters, hopping i høyet oppe i Tuna....med kronisk høysnue, rennande nase og raude auge, haldt på kutta av meg fingeren på ein ljå, sprukka panne etter å ha konkurrert med Tore Hellesø om å springe raskast frå stova til kjøkkenet der eit kjøkkenskuffe og knotten sørga for at det vart bom stopp, kløyvde augebryn etter å bli klubba til med ei golfkølle under ein mingolfkonkurranse som utarta i Sverige, sumarar på ski på strynefjellet, hausten på Juvass, Harpefossen og Klenkarberget store delar av året, flakedansar i Kjølsdalen, studiar og fine fotballår i Bergen, Stryn og Ålesund. Det verkar eigentleg som i går mykje av det. Medan andre ting diverre er fullstendig gløymt, men som ein kjem på att når ein blir det attfortalt. Og brått verkar det like klårt som dagen i går att det og. Hugsen er vertfall rimeleg bra, då er det verre med andre ting.

Som hårveksten. Det veks hår alle andre stadar enn det skal. På hovudet blir ein stadig snauare....diverre slektsrelatert, frå eine sida, men heldigvis noko seinare råka enn yngste bror min. Det verkar som eit uungåeleg faktum at det for framtida vil bli eit område som i staden for å klippast bør dekkast regelmessig med solkrem.....ikkje kler eg bli snau heller har eg ei oppfatning av. Ikkje dama mi heller. Ho er vertfall flink påpeika det. Kor glissent og tynt det er. At det røne. Dog med eit glimt i auga. Det merkverdige er at det er ho som alltid likevel tetta baderomssluken...... Det bør kanskje gjerast noko. Rimelege alternativ i Istanbul såg eg på TV her om dagen. Knappe 1500 EURO for tjukk og fin manke, ekslusiv flyreise og innlosjering på fem stjerners hotel. Når ein eventuelt skal operere 6-8 timar skal eg vertfall bu standsmessig under rekonvalensen. Et kupp verkar det som. Bestille i måra. Kanskje. Sannsynlegvis ikkje.

Andre stadar kan ein berre ta fram plenklipparen. På ryggen verkar det vere perfekte vekstforhold. I øyra, langs øyreflippen også. Og utan regelemessig overvåkning og EU kontroll er det kort veg til monobryn. Eg vart difor særs nøgd når ei av 6 års jentene eg trena meinte eg hadde jentebryn. Det tok eg som eit kvalitetsteikn, då er dei vertfall nokolunde stelde. Sjølv om eg i etterkant fekk ei kjensle av at dei kanskje var FOR godt stelde..... Og hadde eg ikkje strigla rygg og nakke ville det lugga i ræva etterkvart kvar gong eg bøygde nakken. Satt noko på spissen. Ufrivljug hårvekst tek søren meg litt tid fjerna for tida. Tid eg helst hadde benytta på andre ting. Som å klippe meg, på hovudet. 90 krone betalte eg førre frisørtime. Då skjønar ein at det er rimeleg tynt. Sikkert einaste tjenesta eg betalar for som eg skulle ynskje var dyrast mogleg :-). Den tid er nok forbi. Det er vel berre å stålsetja seg for kranselippar framover.

Som kroppen. Den kjennast tidvis eldre enn knappe 40 år. Blitt nokre operasjonar i kne og skuldrar, og ein kranglete rygg gjere stundom at hovud og kropp ikkje alltid er like einige. Hovudet vil som regel gjera det meste som er gøy, men kroppen brukar som regel å svara med renter dagen etter. Blitt nokre dagar der ungane og arbeidskollegaer har måtte hjelpt meg med sokkane. Går sokkelaus til jobb eg då. Sumrane går det greit, men i 10 minus er det rimeleg kaldt utan. Fotball, som er definitivt gøyast, er verst. Det er nestan det same som å be om ei sjukemelding. Prolaps og skiveutgliding er nærmast bankers. Sånn sett så kan ei intensiv fotballøkt, ein bedriftskamp stundom ikkje vere så gale at det ikkje er godt for noko.....:-). All anna trening eller mosjon har derimot ein forbetrande effekt. Så det gjeld eigentleg berre koma seg ut og halde seg i bevegelse. Det er derimot ikkje like gøy, så då nektar stundom haudet og lystre.....Ei utfordring med å fylle 40 er difor at hovudet og kroppen konsekvent er ueinige med kvarandre. Eg skulle ynskje at dei tidvis var noko betre venar.

Eg har brukt dei siste par åra til å gjere klassiske 40 årskrise ting...fant ut at ein like gjerne kunne gjere det skikkeleg...Kjøpte cabriolet, min andre gjennom livet, skal selga den snart, men frykteleg kjekt for ungane :-)... Eg har meldt meg på diverse løp som eg har fullført, blant anna fjelløpet Hornindal rundt, eg har sprunge ei mil på tid, meldt meg på halvmaraton som eg valgte stå over for det regna og blåste så innmari... Så har funne ut at krisa ikkje har vore større enn at eg framleis set mest pris på å ha det behageleg og bedageleg. Det kan eg leve med. Eg har trass alt ikkje meldt meg på Birken. Det positive er at kroppen er i betre form no enn når eg runda 30. Eg er 10 kilo lettare, og vesentleg strammare i fisken.. Er truleg nærmare sixpack enn onepack, og det må eg seia meg rimeleg godt nøgd med. Det hjelper også på å ha fått ein treningsglad jente i hus som er i betre form enn deg sjølv. Det striglar liksom varene.....dørstokkmila blir lettare og kosthaldet sunnare.

40 år. Mykje ein helst skulle gjort annleis. Medan andre ting har ein gjort rimeleg bra, og er noko ein

kan vera stolt av. Kjenner meg uansett heldig som har stor familie, friske og tidige ungar, ein jobb som eg styrer meir eller mindre som eg vil, pengar så eg klare meg, ein sambuar ein er glad i og einhund som tidvis plaga livskiten av deg, men som regel er snill og grei. Samt ei nokolunde bra helse  som ikkje begrensar meg nemneverdig....Og ikkje minst ein god dose venar, der dei beste diverre bur eit stykke frå og ein ser og finn på ting med altfor sjeldan. Kvardagane et ein litt opp i forhold til det, diverre. Og kanskje er ein heller ikkje flink nok prioritera det, ta seg tid til det.

Fyrste 40 er uansett past with distinction, og eg ser fram til å skrangla meg gjennom dei 40 neste. Dei fyrste 40 er det berre erkjenne flaug forbi, medan dei neste 40 truleg vil foregå i noko meir slow motion....i alle fall etterkvart.

No merka eg at eg byrja kvi meg til å bli 50.....

Men det er trass alt kun 10 nye år med erfaring på å vere 25.

Så vonar at kropp og hovud vil spela ball og på lag nokre år til.

Livet er nemleg gøyast når det kan leikast.