Øyvind Løkling - ein ekte fjording.

Vorspiel. Det har blitt nokre av dei opp gjennom åra. Eit nachspiel i ny og ne og. Men det er relativt sjeldan at idear påkome og drodla rundt i slike fora faktisk har gitt verda noko nyskapande. Bortsett frå på hauane då, gjennom nittitalet, og seinare på studentfestar i Bergen og Oslo. Ideen i seg sjølv var fornuftig den. Det er logisk at Noreg som land med dei råvarene vi har burde kunne lage betre kremlikør enn folk frå Irland. Det var vi stort sett samde om heile gjengen. Det vi kanskje ikkje var like samde om, var vel om lerretet var for longt å bleikje før ein faktisk tjente pengar på det. Enkelte av oss skjønte relativt fort at dette måtte bli internasjonalt om det verkeleg skulle kunne kaste av seg. Noreg blei vurdert til å vere for lite.....men mogleg vi tok feil.

I den seinare tid har ein vel funne ut at det selgast ein del kremlikør i dette landet.....der ein trumfar alle andre. Bayl...eg har ikkje lov seie namnet..... Ein treng eigentleg berre ta sin skjerv av kaka for å bli lønnsame, og det her heime på bjerget. Ideen var dermed ikkje berre god, den kan til og med vere rimeleg lønnsam også. Kjekt er det difor at den som kom på ideen, dog med noko promille, er ein du faktisk kjenne og har kjent sida han var gutstrik.

Det paradoksale er derimot er at han som kom på det, gjennom barne og ungdomsåra var særs bedageleg anlagt. Eg vil hevda på kanten til lat. På kanten til bortskjemde. På kanten til det meste eigentleg. Eg sto på haudet i ein jordbæråker, oppreist i bringebæråkeren og sidan på haudet att i plome- og eplehagen. Jimmen snekra med sin far, Hellesø var på Bjørhovde og sytte for at slektsgarden gjekk rundt også sumarstid. Asgeir, fødd og oppvaksen som bonde, hadde meir enn nok og drive med, og Kristoffer fekk vel sine oppgåver i og rundt Nordfjord hotell. Det same gjaldt Trond og Robert, som og hadde fedre som sytte føre at dei var i arbeid. Løkling derimot, han levde livets glade dagar sumrane. Ikkje snakk om sumarjobb der i gården. Han låg på løkja og såg på gibbe dajar, han låg i hagen og såg humlene suse, han gjorde eigentleg minst mogleg. Av og til måtte han derimot slå plenen, mogleg Nils Helge, faren, betalte han for dette, det hugsa eg ikkje, men meina vertfall at den plenen ikkje vart slått umiddelbart. Øyvind var som regel ein fyr som ikkje reid den dagen han sala.

Men Øivind har alltid vore av den sosiale typen. Medan vi andre sumrane hadde ræva fullje i forpliktelsar venta han på oss. Då var det proff loff på klenkarberget, det var krokett i hagen, det var bading i fjæra og det var kortspel. Mattis og Poker, det var som regel det vi spelte, og det er mange friminutt og tysktimar som gjekk åt skogen på grunn av kortspel. Artium fekk vi derimot samtlege, men det var nok mang ein lærar som reiv seg i håret over at vi ikkje kom tidsnok til time....seie seg eigentleg sjølv, ein må sjølvsagt sjå floppen med par i ess på hand. Då får tysk vera tysk, og matte få vera matte tenke no eg. Kunne trass alt dra inn 25 kroner i potten. Vi levde i nuet, med Øyvind som primus motor i mange samanhengar.

Mogleg vi hugsar Øyvind som lat, men med det han no har stelt i stand viser han også at han er uredd. Han tobarnsfar, har hus og heim i Oslo...ikkje akkurat verdas billigste by, og så finn han ut satsa på kremlikør. Det krevje nokre ballar. Og han har sjølv kun to, såvidt eg veit. Men han har heldigvis funne ei dame i livet som er raus, gir han friheit til å gå for noko han brenn for. Det står respekt av det også. Øyvind hadde aldri fått dette til utan Mariann. Øyvind hadde heller sikkert ikkje turt satsa hadde det ikkje vore for Mariann. Trur eg, utan at eg veit det eller eg har spurt han. Det eg derimot veit er at Øyvind ikkje hadde gått for dette, om han ikkje følte ein viss balanse og tryggheit i livet. Mariann gir han det. Og difor gjekk han all in.....

Og det er respektfullt i seg sjølv. Ikkje minst det at ein del av fortjenesten brukast til å framheve og ikkje minst bevare fjordhesten som ein del av det norske kulturlandskapet. Øyvind har alltid brukt mykje tid med besteforeldrene sine, ikkje minst bestefedrene. Dei betydde mykje for han, og han brukte mykje tid med dei, og ikkje minst var dei flinke med å ta Øyvind med seg. På hesteryggen, på ski og på setra. Øyvind veit kvar han kjem frå, og til tross for 20 år i Oslobyga og andre urbane strok så veit han setja pris på dei små og viktige tinga. Eingong hauar, alltid hauar, og han veit kvar han høyrer heime. Det å gi litt av salsprisen til å fremje fjordhesten er nok ikkje berre for fjordhesten si skuld slik eg oppleve det, men mest like mykje for å heidre sin bestefar på Bjørhovde, og friheita i livet slik Øyvind kjente det i gamle dagar. For Øyvind trur eg, handlar det om å gi noko attende, for rotkjensla som hauar, nordfjording og ikkje minst som ein fyr av Sogn og Fjordane trur eg set sterkt i han. Øyvind er trivsel, og triveslfylkjet høver han godt. Det er der han høyrer heime.

Eg er glad for at Øyvind har funne sitt lodd i livet. Eg er glad for at han hoppa i det, og tok sjansen. Så får det gå som det går, men eg trur han veit at vi rundt han vil gjera det vi kan for at han lukkast. På kvar sin måte, entan med kapital, eller for å mase vinmonopola i hel. I ca 20 veke no, har eg vore innom polet i Langevåg og etterspørt fjording....førre veke var det i hylla...men eg må nok mase litt meir, sidan fjording var på hylla lågare enn bayl.....sånn skal det ikkje vera. Det må vi få gjort noko med. No på minst 75 pol i landet, då må vi vel syta føre få det på øverste hylle. Slik har det vore hjå bekjente over heile fjøla. Alkohol er ikkje lett marknadsføre utan "word of mouth". Øyvind treng difor oss alle.

Og går det til helvete, som eg trur det ikkje gjera, så veit han uansett kvar han høyre heime. Og vi vil vera her uansett. Med og utan Fjording på bordet.

Så Øyvind, må seia eg er imponert over kva du har fått til.

Du er ein ekte Fjording.